«ایشان یک مقدار سخنرانی کرده بودند گمانم یک ماه رمضان، درباره‌ی اسلام و مقتضیات زمان. یک وقتی به من گفتند که من یک چنین سخنرانی‌ای کردم و مایلم شما این را تحصیل کنید، یعنی پخته و تکمیل کنید، اگر آماده باشید. گفتم باشد. البته مرد بزرگواری بود آقای مطهری، واقعاً برای کارهایش هدف‌های معنوی در نظر داشت، نه هدف‌های ظاهری. وقتی که این را به من محول می‌کردند، گفتند که شما این را وقتی که تحریر کردید به هر نامی خواستید منتشر کنید، به عنوان تألیف، تألیف مطهری، تألیف خامنه‌ای، تألیف مشترک، هر چی خواستید بگذارید که خب طبیعی بود که این تراوش شهید مطهری بود و اگر من هم همچنین کاری می‌کردم، نقش اولی و اصلی مربوط به ایشان بود، به من ارتباطی نداشت، درعین‌حال ایشان با این سعه صدر و بزرگواری این حرف را می‌زد.
من این را گرفتم از ایشان، یک مقداری مطالعه کردم، دیدم ابتدایی است یعنی خیلی رویش کار لازم است انجام بگیرد و به ایشان گفتم، ایشان یک مقداری یادداشت در آوردند برای من فرستادند، یادداشت‌های زیادی بود به قدر یک کتاب بود خودش، یادداشت‌های گوناگونی بود که ایشان فرستادند برای من و گفتند اینها هم هست. من دیدم ایشان مبالغ زیادی یادداشت در این زمینه از این جا، آن‌جا جمع کرده‌اند و مطالبی به ذهنشان رسیده، واردات فکریشان را به مرور نوشتند، مبالغی. البته من همان اوقات ظاهراً زندان افتادم یادم نیست که یک همچنین حادثه این جوری بود، سال ۴۹ بود به نظرم افتادم یا ۵۰ بود که کار لنگ ماند و بعد هم اینها فرستاده شد برای خود ایشان، یعنی من یک مقدار شروع کرده بودم خلاصه‌گیری بکنم و اینها که به این مانع دچار شدیم و اینها را فرستادیم برای خود ایشان.»[1]
[1]- http://farsi.khamenei.ir/memory-content?id=29541
