سخنان سخیف تاجگردون؛ غرور سیاسی و بی‌احترامی به مقدسات/ وقتی زبان نماینده مردم به تهدید و توهین آلوده می‌شود+فیلم

عصر دنا: در روزهایی که انتظار عمومی از سیاستمداران، پاسخ‌گویی، صداقت و فروتنی در برابر مردم است، اظهارات اخیر غلامرضا تاجگردون، نماینده گچساران، موجی از واکنش‌ها و نگرانی‌ها را به دنبال داشته است. سخنانی که نه‌تنها به لحاظ محتوایی بحث‌برانگیز و نامتعارف بودند، بلکه در لحن و رویکرد نیز از چارچوب‌های اخلاق سیاسی به‌شدت فاصله گرفته‌اند.

در یکی از ویدئوهایی که از این نماینده منتشر شده، تاجگردون با لحنی صریح و عاری از هرگونه احترام و ادب سیاسی خطاب به منتقدان و حتی حامیانش می‌گوید: «شما هیچ کاری با من نمی‌توانید بکنید، من نماینده‌ام.» این جمله، به‌ظاهر ساده، اما در عمق خود حامل پیامی نگران‌کننده است: نادیده گرفتن اصل بنیادین پاسخ‌گویی در نظام جمهوری اسلامی و زیر سؤال بردن اصل نظارت عمومی بر عملکرد منتخبان مردم.

در فضای سیاست ایران، که همواره مسئله‌ی مشروعیت و شفافیت یکی از دغدغه‌های اصلی افکار عمومی بوده، چنین سخنانی می‌تواند بی‌اعتمادی عمومی را تعمیق کرده و فاصله میان مردم و مسئولان را بیشتر کند. آیا یک نماینده مجلس که با رأی مستقیم مردم به قدرت رسیده، می‌تواند به‌راحتی چنین موضعی بگیرد و خود را از هرگونه پاسخ‌گویی مستثنی بداند؟

استفاده ابزاری از چهره‌های مقدس؛ سیاستی خطرناک و غیرقابل توجیه و توهین به امام علی (ع)

اما آنچه بیش از همه بحث‌برانگیز شده، بخشی دیگر از سخنان غلامرضا تاجگردون است که در آن، به نام حضرت علی (ع)، امام اول شیعیان، اشاره می‌کند و مدعی می‌شود: «حتی علی هم نتوانست عدالت را اجرا کند.» این سخن، در ظاهر نوعی اعتراف به دشواری اجرای عدالت است، اما در باطن، نوعی قیاس سخیف و ابزاری است که به باور بسیاری از تحلیل‌گران، مصداقی از سوءاستفاده از چهره‌های مقدس برای توجیه ناکارآمدی سیاسی است.

در فرهنگی که احترام به ساحت اهل بیت (ع) یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های هویتی و دینی تلقی می‌شود، چنین اظهارنظری نه‌تنها ناپسند، بلکه برای بسیاری از مخاطبان، توهین‌آمیز و غیرقابل‌قبول بوده است. این‌که یک نماینده، از جایگاه حقوقی و عمومی خود برای بیان چنین جملاتی بهره بگیرد، نشان از تغییر نگران‌کننده‌ای در مرز میان مسئولیت سیاسی و حرمت مذهبی دارد.

کارشناسان حوزه دین و اخلاق سیاسی بارها هشدار داده‌اند که استفاده ابزاری از مفاهیم دینی، به‌ویژه نام‌های مقدس، برای پوشش گذاشتن بر ضعف‌های اجرایی یا پاسخ دادن به انتقادات، می‌تواند زمینه‌ساز نوعی گسست میان دین و سیاست در اذهان عمومی شود.

اما اوج بی‌حرمتی در جایی است که تاجگردون هنگام نام بردن از امیرالمؤمنین، نه‌تنها از القاب شایسته و معمولی چون "امام علی (ع)" استفاده نمی‌کند، بلکه حتی به رسم احترام اهل سنت نیز پایبند نمی‌ماند و بی‌هیچ ادب و احترامی، تنها واژه‌ی "علی" را بر زبان می‌آورد؛ گویی از یاد برده است که سخن گفتن درباره‌ی بزرگ‌مردی چون علی (ع) نه فقط یک نام‌بردن ساده، بلکه آزمونی برای سنجش میزان ادب، معرفت و درک انسان از عدالت، تقوا و انسانیت است. این نوع گفتار، نه یک بی‌دقتی زبانی، بلکه توهینی عیان به قداست اهل بیت (ع) و نشانه‌ای نگران‌کننده از زوال اخلاق در برخی از سطوح قدرت است. اگر یک مسئول سیاسی این‌چنین از مرزهای حرمت دینی عبور کند، چه انتظاری از دیگران می‌توان داشت؟ این بی‌ادبی نه فراموشی، بلکه یک انحراف آشکار است که باید با صراحت مورد بازخواست قرار گیرد.

سیاست تهدید به جای مسئولیت‌پذیری؛ عقب‌گردی به‌سوی قدرت‌طلبی سنتی؟

در پایان اظهاراتش، تاجگردون جمله‌ای تهدیدآمیز بر زبان می‌آورد: «اگر بخواهید این کارها را ادامه دهید، ولتان می‌کنم.» جمله‌ای که در نخستین نگاه، حامل نوعی هشدار سیاسی است، اما از نگاه دقیق‌تر، نوعی اعتراف به ضعف و ناتوانی در مواجهه با افکار عمومی و فشارهای اجتماعی به نظر می‌رسد.

نمایندگی مجلس، در ساختار جمهوری اسلامی ایران، نه منصبی موروثی است و نه تکیه‌گاهی برای استعلاء بر مردم. این جایگاه، برخاسته از رأی مردم و مشروط به پایبندی به اصول اخلاقی، قانونی و دینی است. تهدید کردن مردم، به‌جای گفت‌وگو و پاسخ‌گویی، شاید بتواند در کوتاه‌مدت به خاموشی یک جریان منتقد منجر شود، اما در بلندمدت به فرسایش اعتماد عمومی منتهی خواهد شد.

آیا زمان بازتعریف خط قرمزها نرسیده است؟

سخنان تاجگردون را می‌توان فراتر از یک لغزش فردی دانست؛ این اظهارات بازتاب‌دهنده نوعی بحران عمیق‌تر است. آیا وقت آن نرسیده که نهادهای نظارتی، از شورای نگهبان گرفته تا هیئت نظارت بر رفتار نمایندگان، با صراحت و قاطعیت، نسبت به چنین سخنانی واکنش نشان دهند؟

همچنین، پرسشی اساسی پیش‌روی جامعه قرار دارد: آیا نباید برای مسئولان سیاسی کشور، خطوط قرمزی روشن و غیرقابل عبور در زمینه حرمت مقدسات و احترام به شأن مردم ترسیم کرد؟ وقتی مرزهای میان قدرت، دین و اخلاق سیاسی به‌راحتی مخدوش می‌شوند، بازسازی این مرزها نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی فوری است.