به گزارش عصر دنا به نقل از ایسنا، روزنامه فرانسوی لوموند با تعدادی از این افراد که هیچ‌وقت همدیگر را ندیده‌اند مصاحبه کرده و دریافته است که این فرانسویان از واژگان و کلمات مشابهی استفاده می‌کنند.
لوموند می‌نویسد: آنها یکدیگر را نمی‌شناسند و هرگز همدیگر را ملاقات نکرده‌اند. بااین‌حال کلمات یکسان هستند، احساسات مشترک، ناراحتی، درماندگی، تلخی، عصبانیت، غم و اندوه. چه ۳۰ساله باشند و چه ۷۰ساله. کارمند بانک، کارگزار خدمات عمومی، مهندس، استاد یا هنرمند، آن‌طور که می‌گویند، شهروندان فرانسوی با دین اسلام یا نژاد عربی دارای جایگاه برابری در جامعه نیستند.
همه نام‌ها تغییر کرده‌اند، هیچ یک از شاهدان حاضر به صحبت آشکار نشدند. آنها از مشکلات بالقوه بسیار زیاد می‌ترسند. آنها متقاعد شده‌اند که مقامات دولتی، بسیاری از رسانه‌ها و بخشی از افکار عمومی هر سال نسبت به آنها سخت‌گیرتر می‌شوند.
بعد از عملیات طوفان الاقصی حماس علیه رژیم صهیونیستی، دولت فرانسه در حمایت از این رژیم، عرصه را بر مسلمانان فرانسوی عرب‌تبار تنگ‌تر کرده است.
همگی سخنان سیاسی-رسانه‌ای «غیرقابل‌تحمل» نسبت به مسلمانان، فضای «تنفس ناپذیر، خفقان‌آور» و «سخت‌گیری مقامات دولتی» نسبت به آنها را محکوم می‌کنند.
هارون ۵۰ ساله، فارغ‌التحصیل بازرگانی می‌گوید: هر کاری که می‌کنیم، هر تلاشی که انجام می‌دهیم، هر مهارتی که داریم، به منشأ و هویتمان نگاه می‌شود و در حرفه‌مان مانع قرار می‌دهند.
یوسف ۶۲ساله، کارمند دولت عنوان می‌کند: پدر و مادرمان به ما می‌گفتند که ما در کشورمان نیستیم، فقط مهمان هستیم، اما نمی‌خواستیم آنها را باور کنیم. بااین‌حال، امروز باید بپذیریم که در فرانسه مشروع نیستیم.
مسئله انتخاب برای زندگی در کشوری است که در آن فرصت‌های مشابهی با هر شهروند دیگری با مهارت‌های برابر داشته باشند.
عبدالغنی بن علی، امام‌جماعت مسجد «سن اوآن» معتقد است امروز مهاجرت خاموش مدیران میانی و ارشد مسلمان در حال رخ‌دادن است که در مواجهه با تبعیض و برچسب‌زدن به آنها، با درد تصمیم می‌گیرند فرانسه را ترک کنند.
تعیین کمیت این پدیده بسیار دشوار است، اما مسلم است که در سال‌های اخیر تعداد خروج‌ها از فرانسه به هزاران و شاید حتی ده‌ها هزار نفر رسیده است.
سمیر، ۳۹ساله، کارشناس ارشد جامعه‌شناسی با ۱۵ سال خدمت اکنون متقاعد شده است آینده او در فرانسه تمام شده است: من خیلی سخت کار کرده‌ام تا به جایی که هستم برسم، اما هر کاری که می‌کنم، فقط یک عرب و یک مسلمان هستم.
لومند در پایان نوشت: امروز فقط کسانی می‌توانند تصمیم به ترک فرانسه بگیرند که دارای امکانات هستند. فرانسه در حال ازدست‌دادن استعدادهای زیادی است که خود آموزش داده است.
