عصر دنا، روزی که مشخص می‌شود مدت باقیمانده از خدمت سربازی را هرکدام کجا باید بگذرانند. در این‌روز برگه‌ای به آنها داده می‌شود که بی‌شباهت به‌کارنامه اعمال نیست و تعدادی با دیدنش خوشحال و عده‌ای غمگین می‌شوند:
یک هفته همدیگر را ندیده‌اند و مانند همکلاسی‌هایی که روز اول مهر دوباره همدیگر را پیدا کرده‌اند، به دیدن هم گل از گل‌شان شکفته است، اما اضطراب روز تقسیم نمی‌گذارد از چیز دیگری گپ بزنند. حمید و امیر اهل شیراز هستند و در پادگان کهریزک دوران آموزشی‌شان را گذرانده‌اند، ولی امیر می‌داند حمید که پیش از اعزام زیر بار زندگی مشترک شانه خمانده، حتما در همان شیراز یا شهر و شهرستان‌های اطراف آن خدمت خواهد کرد، اما او که ترجیح می‌دهد همه امور زندگی اش را به نظم و ترتیب بگذراند و بعد از پایان دوران سربازی و پیدا کردن شغل و تدارک خانه و زندگی عیالوار شود، شاید مجبور باشد در نقاط مرزی یا بدآب و هوایی خدمت کند که حال‌وهوای آن به احوال شهر حافظ و شیراز هیچ شباهتی ندارد. کیوان و سینا هم با هم همشهری هستند و از اول دوران آموزشی جزء خوش اقبال‌ها بوده‌اند و آنقدر مرخصی تشویقی رفته‌اند که حمید و همه همدوره‌های‌شان یقین دارند بدترین جایی که ممکن است آنها اعزام شوند یگان‌های ستادی است. علی هم که آقای دکتر پادگان بوده و نیامده به درجه ستوان دومی رسیده، شاید در یک مرکز تحقیقاتی نظامی خیلی اطوکشیده و بی‌دردسر دوران سربازی اش را بگذراند.
کارنامه اعمال
کمتر از یک ساعت بعد برگه‌های تقسیم توی دستشان است و حمید با آن که می‌داند همین‌که پایش به شیراز برسد، به اصرار مادر باید با همان حقوق سربازی زندگی مشترکش را شروع کند از همه خوشحال‌تر است. امیر هم این بار بداقبال نبوده و با آن که امتحان پایان دوره آموزشی اش را هم مانند امتحانات دوران دبیرستان با نمره‌ای ناپلئونی گذرانده و از امتیاز تاهل و تک فرزندی محروم بوده در تهران دوران خدمتش را می‌گذراند. ولی همشهریان خوش اقبال دیگر نمی‌توانند کنار هم باشند و سینا باید در تیپ تکاوران دورانی سخت و نفسگیر را طی کند، امتیاز کیوان هم به‌اندازه اعزام به یکی از شهرهای مرزی استان خراسان بوده و باید خود را به آن جا معرفی کند. آقای دکتر یزدی‌تبار هم نان زحمتش را می‌خورد و با آن که باید خدمت سربازی را دور از خانواده بگذراند، ولی در مرکز علمی محل خدمتش از خشم شب و رژه و نگهبانی خبری نیست....
