یادداشت دریافتی- رحمان رزم پا نوشت: صدا و سیما در این ایام بسترساز حضور نامزدهای انتخاباتی در قالب های گوناگون شده است. در یکی از این برنامه ها، پرسش کارشناس برنامه (جناب اسفندیاری) از آقای پزشکیان، موجب جدالی غیرقابل پیش بینی شد. در این گفت و گوی تنش‌آمیز، مشاور پزشکیان (آقای فاضلی) بعد از بحث و جدل با آقای اسفندیاری (کارشناس برنامه) و قطع شدن میکروفون های طرفین، با عصبانیت جلسه را ترک و میکروفون را پرت می کند. این واقعه، موجب بحث و فحص های نسبتاً زیادی در فضای مجازی شد. عده‌ای او را تحسین و برخی دیگر او را تقبیح کردند. با رصد این فضا بنظر رسید پاره‌ای از نکات را در این زمینه مطرح نماییم؛
۱/ با توجه به اینکه جناب فاضلی در طول ایام فعالیت خود، به محوریت دغدغه ایران برای جهت دهی به تحلیل ها و کنش های خود تاکید دارد، هم چنانکه در متن منتشره از سوی او -من رفتنی ام، ایران تو بمان- به این موضوع اشاره دارد، باید از ایشان و همدلان او پرسید، آیا چنین رفتارهایی به سود «ایران» تمام می شود ؟ آیا چنین واکنش هایی موجب افزایش سطح خشم، کینه و نفرت در جامعه نخواهد شد؟ ضمناً وقتی یک استاد دانشگاه را که مسئولیت مهم دولتی نیز داشته، این چنین هیجانی و پرخاشجو عمل می کند، از کاراکترِ ملی انسان ایرانی چه تصوری ایجاد می شود ؟ و آیا جز افزایش سطحِ رادیکالیسم (افراطی‌گری) آورده دیگری دارد؟ به این عزیزان هشدار می دهیم که «دودِ رادیکالیسم، به چشم همه می رود، باید احتیاط کرد.»! نباید کنش هیجانی را جایگزین کنش عقلانی کرد.
۲/ نکته دیگری که می توان به آن اشاره داشت سیل عظیمی از یادداشت ها بود که به روش های مختلف در پی موجه‌سازی خود محمد فاضلی یا رفتار او پرداختند. گاه با تفاسیر اسطوره ای او را به عنوان قهرمان جلوه می دادند، قهرمانی که در برابر بایکوت، میکروفون را پرتاب کرده است، و علیه دروغ عصیان نموده، اساساً چهره او را به صدای بی صدایان تبدیل کردند. و گاه چنگال های آنچه به عنوان علم آموخته بودند در تن این موضوع فرو می کردند، و فاضلی را محصول شرایط سیاسی اجتماعی می دانستند! گروه اول اراده گرایانه، او را سوپرمن جلوه دادند و عمل او را نه تنها زشت و زننده تصویر نکردند بلکه بسیار زیبا و موجه جلوه دادند. اما گروه دوم، جبرگرایانه، او را پرورش یافته شرایط نامطلوب دانستند که ناگزیر بوده است چنین عمل کند. در این ارزیابی، لزوماً در پی زیبا نشان دادن رفتار او نبودند. می توان هر دو نگاه را نقد کرد که نه عمل فاضلی زیبا بود و نه می توان فاضلی را بی تقصیر نمایش داد. اینکه در یک بستر عمومی با میلیون ها بیننده یک شخصیت دانشگاهی نتواند خود را کنترل کند و نظم گفتگو را بهم بریزد، قابل قبول اخلاقی و عرفی نیست. و ضمن آنکه با همدلی کردن با او و خطای او را پوشاندن نیز بواقع مصداق «عاملیت زدایی» از انسان است. این در حالی است که انسان های بسیاری در شرایطی سخت تر، به خویشتن داری پرداخته اند...
۳/ انصاف حکم می کند «با موارد مشابه برخورد مشابه داشته باشیم.» آیا اگر مشاوران رقیب فکری این هواداران، چنین خطایی انجام داده بود، چنین همدلانه از خطای او می گذشتند؟ و حتّی او را تبدیل به «الگوی آرمانی» می کردند؟ آیا در آن شرایط نیز، برای فردِ خاطی رقیب، واژه تولید می کردند و ادبیات تشویقی شکل می دادند؟
جالب است همین نویسندگان با مفاهیمی چون «ایدئولوژی زدگی» و «ایدئولوژی اندیشی» به سر وقت مخالفان خود می رفتند و کنش ها و تحلیل های آن ها را برآمده از چنین تلقی‌ای می دانستند، این در حالی است که اگر می خواهیم ترجمه ملموسی برای مفهوم «ایدئولوژی‌اندیشی» پیدا کنیم به توجیه واکنش #محمد_فاضلی توسط این قبیل طرفداران توجه کنیم؛
«زیبا دیدن و زیبا جلوه دادنِ امر نا-زیبا»
اگر نباید و نشاید که علم، هنر و سیاست را در خدمت ایدئولوژی قرار دهیم، به این ایده خود وفادار بمانیم، و در شرایط این چنینی عنان از کف ندهیم بنحوی که از پشت شیشه کبود ایدئولوژی به موضوعات نگاه کنیم.
در پایان، بنظر می رسد که تعارض بین سیره نظری و سیره عملی، نه تنها نقص اخلاقی است، بلکه نشانه ضعف روان‌شناختی نیز هست. از این رو از نخبگان فکری انتظار می رود که مقهور شرایط پیش آمده نشوند، آن ها می بایست به عنوان اسوه و الگوی جامعه
در کنار حق جویی در کار علمی، روحیه حق‌پذیری و حق گویی را در خود تقویت کنند و مغلوب جَوّ نشوند، و اگر خطایی از آنان سر می زند با وراونه سازی آن را حق جلوه ندهند.
رحمان رزم پا
اثری که این قهر وترک جلسه داشته هزار جواب نداشت