عصر دنا- عزیز غضنفری: عملیات روانی از این موثرتر که دیده و شنیده که برخی ورزشکاران در میادین رسمی نسبت به نشان های ملی کشورشان بی اعتنایی و بلکه بی حرمتی کنند؟ روی صحبت این نوشته به بازی دیشب تیم ملی ایران و امارات برمی گردد که اعضای تیم ملی در یک حرکت هماهنگ،که مشخص بود از پیش قرار و مدار گذاشته اند، سرود تیم ملی را همخوانی نکردند. در خصوص مواجهه با این پدیده چند نکته حائز همیت است. نخست اینکه اگر قوانین موجود در ورزش این امکان را فراهم می آورد بایستی درباره چنین افرادی که حرمت نشانه های ملی کشور را نگه نمی دارند قانون و آئین نامه را رعایت کرد. این نکته از آن رو اهمیت دارد که فدراسیون های بین المللی بدنبال بهانه هایی می گردد تا با انگ دخالت سیاست در ورزش کل ورزش ایران را به حالت تعلیق درآورد. تا به حال سابقه نداشته که رئیس کمیته بین المللی الپمیک با یک ورزشکار تماس تلفنی برقرار بکند و از او بپرسد که در ایران با او چگونه رفتار کرده اند. اما گویا در اتفاقی احتمالا بی سابقه و یا لااقل کم سابقه توماس باخ با خانم الناز رکابی تماس می گیرد و از رفتار مسئولین کشور با او می پرسد! مگر اینکه کسی بگوید این ها اهمیتی ندارد و باید به طور قاطع برخورد کرد. با این حال معتقدم سطحی از برخورد با ورزشکاران خاطی که بی ارزش های ملی وقعی نمی نهند ضرورت دارد.
گویاترین تعبیر برای اینکه چه بر سر چنین ورزشکارانی درآمده آن است که این ها اسیر جنگ شناختی دشمن شده و شکست را پذیرفته اند. آن ها به تحولات ایران از دریچه صفحات شبکه های اجتماعی می نگرند. عرصه ای که دشمن در آن بی رحمانه می تازد. اما مهم تر از این ها لازم است قدری در سیاست های ورزشی کشور تامل و پس از آن بازنگری و شاید نیاز باشد خانه تکانی کرد. چرا ورزشکار ایرانی در مقایسه با ورزشکار کشوری که نامی از انتخابات در کشورش شنیده نشده و اصولا خبری از ورزشکار زن که در میادین جهانی بیاید و مدال بگیرد در دست نیست، اینگونه بایستی مغلوب جنگ شناختی دشمن شده باشد؟ این روزها که مباحث مربوط به زنان داغ است کافی است در نظر بیاوریم در حالی که پیش از انقلاب در تمام دوره های المپیک فقط ۸ خانم ورزشکار در میادین جهانی حضور داشته اند، اما انقلاب راه را باز کرد و فقط در المپیک2020 توکیو ۱۱ ورزشکار خانم در کاروان کشورمان حضور داشتند. قبل از انقلاب ۹ مربی و هفت داور زن در کشور وجود داشت و هفت رشته ورزشی در حوزه زنان فعال بود، همچنین تنها یک مجموعه ورزشی متعلق به زنان بود؛ اما پس از پیروزی انقلاب و در زمان کنونی بیش از ۴۰ رشته ورزشی فعال در حوزه زنان وجود دارد و بیش از ده‌ها هزار مربی و داور زن در کشور فعالیت می‌کنند و بیش از ده‌ها مجموعه ورزشی مختص زنان وجود دارد. بانوان ایرانی در عرصه ورزش به جایی رسیدند که موفق به کسب مدال‌های متعدد در بازی‌های آسیایی و عرصه‌های بین‌المللی شدند.
بگذریم از این بحث؛ اما پرچمی که برای برافراشته ماندنش و ایرانی که برای عزیز شدن و بزرگ ماندنش در طی چند دهه گذشته خون بهترین جوان هایش به پای آن ریخته شده مستحق این بی حرمتی ها نیست. ورزشکاران که از دماغ فیل نیفتاده اند! تیم هایی که نام فرهنگی را پیش از ورزشی یدک می کشند لازم است قدری به این دست از ورزشکارانی که تاریخ این کشور را نخوانده اند و دچار انقطاع تاریخی هستند و خوب یا بد چشم بخش هایی از جامعه نیز به اعمال این ها دوخته شده، تعلیم و تربیت که نیاز همیشگی نوع بشر است یاد دهند.
