این موضوع که بسیاری از بازیگران زن سینما تمایلی به ازدواج ندارند به خودشان ربط دارد و این مسئله با دستمایه قلابی (و غیر قابل پذیرش ) به حریم شخصی آنان باز می‌گردد اما اینکه در گفتگوهایشان به صورت رندانه‌ای برای تن ندادن به زندگی زناشویی اهداف هنری و سبک زندگی متناقضی را تبلیغ می‌کنند این مسئله جای تامل و تعمق فراوان دارد و می‌طلبد مسئولانی که ادعای مواجه با ولنگاری فرهنگی را دارند لااقل با بهره بری از اهرم هایی خاص سعی کنند الگوهای مجازی سینما و تلویزیون را به سوی سبک زندگی متناسب با فرهنگ عامه اسلامی – ایرانی هدایت کنند. یکی از این گفتگوهای قابل تامل در فضای مجازی گفتگوی هانیه توسلی با فریدون جیرانی در برنامه ۳۵ است.
توسلی را در این گفتگو در ابتدا به صورت آشکار از علاقه اش به سینما می گوید که فیلمنامه سارای مهرجویی را سه بار خوانده است و که کتاب قدیمی‌اش را دارد نمایشنامه های مهرجویی را رونویسی می کرده است و اینکه با توجه به بالارفتن سنش شور و هیجانش نسبت به سینما ته نشین شده است. ادامه این گفتگو برای تحلیل سبک زندگی مایوسانه بازیگران و تبلیغ عدم پذیرش زندگی مشترک نکات بسیار قابل تاملی دارد.
فریدون جیرانی : به آنچیزی که دوست داشته ای، آرمان و آرزوکه داشتی، رسیده ای ؟
هانیه توسلی: صادقانه بگویم نه . من اصلا بازیگری خودم را قبول ندارم. به نظرم هنوز توانایی خودم را روی پرده ندیده ام غیر از یک فیلم ... .شاید هم خیلی آرمانگرایم.
فریدون جیرانی: آروزی تو چیست؟ الگوت تو کیست.
هانیه توسلی : در بازیگری همیشه گفته ام الیزابت هوپر را دوست دارم . ولی شما تصور کنید که در سینمای ایران که نمی شود که معلم پیانو ساخت و معلم پیانو را بازی کرد. ولی آن خیلی آرمانی است. من بهترین بازی که در زندگی ام دیده ام .
فریدون جیرانی :یه سئوال بسیار خصوصی می پرسم ازدواج نمی خواهی بکنی ؟
توسلی : نه
فریدون جیرانی: چرا ازدواج نمی کنی؟
توسلی : ازدواج یه خرده پیچیده است سخته . الان دارم به شما می گویم و ممکن است که ازدواج بکنم . والا راستش وقتی جوان و کم سن بودم خیلی دوست داشتم بچه دار بشوم تو ذهن همیشه بود و تحت تاثیر رمان جان شیفته بودم. چقدر رابطه آن زن با بچه عجیب است من هم در سن شانزده سالگی و هفده سالگی همیشه تو ذهنم .... الان احساس می کنم سی و هفت ساله هستم و خیلی بعید می دانم چون خیلی پیچیده است
جیرانی : نمی خواهی بچه بیاوری و بزرگ کنی ؟
توسلی : اتفاقا خانم ... دیدم . یکی از همکلاسی های من در دانشگاه بودند تئاتر که می خواندیم و یک بچه را به سرپرستی قبول کرده بود. خودش و دخترش را دیدم . نمی دونم ... شایدم یک روزی این کار را بکنم. شاید آنقدر روی خودم کار کنم که بتونم مسئولیت یک انسان را قبول کنم .
جیرانی : این سئوال را به این دلیل کردم که من چون روی تاریخچه بازیگری زن در سینمای ایران کار کردم همه خانم ها اکثرا تنها بودند.بعضی ها خیلی تنها بودند مثلا در تنهایی ...
توسلی : تنهایی خیلی جذاب است
جیرانی : تنهایی در سالهای پیری جذاب نیست ..
توسلی : من به سالهای پیری نمی رسم .... انشالا اگر خدا بخواهد .... به هر حال ببیند آدم ازدواج کند بچه داشته باشد نوه داشته باشد یک خوبی هایی دارد برای آدمی مدل من یک بدیهایی هم دارد من خیلی حوصله جمعیت و شلوغی ندارم من همیشه از تنهایی لذت می برم . یک جایی هم بودم که فامیلان و دوستانم بودند سریع کتابم را بر می دارم خیلی وقتا دوست دارم تنها باشم و از جمع گریزانم . تصادی بین حرفه ای که انتخاب کردم و حالی که دارم وجود دارد. مادرم از اول ابتدایی مدرسه رفتم همین مدلی بودم. مدرسه هم که رفتم دوست صمیمی نداشتم . همیشه از تنهایی لذت بردم.
جیرانی در ادامه این گفتگو توصیه خوبی به توسلی می کند و به او می گوید چون درباره بازیگران زن سینمای ایران طی هشتاد سال گذشته تحقیق کرده است اغلب آنان در سنین پیری در انزوا و تنهایی زندگی خود را به پایان برده اند که کارگردان سینما در فیلم ستاره بود از مجموعه آثار سینمایی ستاره این مسئله را به خوبی به تصویر کشید اما بازیگر در یک پوچ اندیشی ساده انگارانه چنان مرگ اندیش می اندیشد که آرزو می کند به سنین پیری نرسد.
از سوی دیگر نهایت آمال بازیگر این است که نقشی مثل الیزابت هوپر در معلم پیانو را بازی کند. حالا این سئوال پیش می آید الیزابت هوپر کیست و معلم پیانو که توسلی آنرا تقدیس می کند و می گوید امکان ساختن چنین فیلمی در سینمای ایران غیر ممکن است چگونه فیلمی است؟
الیزابت هوپر بازیگر شناخته شده سینمای فرانسه بازیگری است که با نخستین فیلمش لغزش تدریجی لذت و مادام بوآری و مجموعه نقش هایی که در فیلم های کلود شابرول بازی کرده به عنوان بازیگری شناخته می شود که اغلب در نقش هایی خشن، غریزی و جنسی ایفای نقش کرده است. فیلم معلم پیانو (هانکه) نیز فیلمی درباره معلم موسیقی است که میل جنسی غیر قابل مهاری دارد و فیلم اخیر او elle نیز ادامه همین روند است. بازیگر سینمای ایران در این گفتگویش اعلام می کند علاقمند است که نقشی شبیه الیزابت هوپر بازی کند و در ادامه از پذیرش زندگش مشترک و تشکیل خانواده سر باز می‌زند.
اگر الگوی بازیگران سینما به صورت منطقی الیزابت هوپر باشد و آمال بازیگر شناخته شده سینمای ایران حضور در فیلم‌هایی شبیه معلم پیانو باشد، قطعا ازدواج را به شکل عجیبی نفی خواهد کرد و تنهایی و نفی کننده زندگی مشترک خواهد بود.
چنین اظهاراتی را علاقه مندان سینما به سادگی از آن عبور می کند و خانم بازیگر فراموش می کند که اینجا ایران است، کشوری به صورت منطقی طی ۱۴۰۰ سال گذشته مردمانش مسلمان هستند و با استقرار حکومت دینی است که ایشان توانسته اند به عنوان بازیگر موقعیت خویش را تثبیت کنند و مسئولان ولنگار حوزه فرهنگ خود را به ندیدن چنین الگوسازی هایی می زنند.
