واگذاری ساختمان مدرسه دولتی به خواهر نماینده بویراحمد/ سرکشی قدرت در سایه سکوت

عصر دنا- یادداشت دریافتی: چند روز پیش، پایین کشیدن تابلوی مدرسه غیردولتی «مژگان بهرامی» از دیوار مدرسه هیئت امنایی شهید سید جواد موسوی در محله شاهد ۱۳، نوید پیروزی مطالبه‌ گری مردمی و رسانه‌ های آزاد بود. این اقدام، نشان می‌داد که جامعه مدنی و چشم‌ های بیدارش در برابر بی‌عدالتی و سوء استفاده از امکانات عمومی سکوت نخواهند کرد. اما امروز، با خواندن پیام خانم بهرامی در گروه اولیای مدرسه، این نوید به یأس بدل شد. گویی این بار، قدرت می‌خواهد به شکلی زیرپوستی و پیچیده‌تر، خود را بر اراده مردم تحمیل کند.

متن پیام ایشان، که خود سند دیگری از این رویداد است، چنین بود: «بزرگواران، با توجه به تلاش و پیگیری‌های مجدد و همکاری مسئولین، بنا بر این شد که مدرسه در شاهد ۱۳، شیفت مخالف مدرسه شهید موسوی به‌ صورت چرخشی برقرار باشد. شروع کلاس‌ها شنبه ۵ مهر، شیفت عصر خواهد بود. (مجدد تکرار می‌کنم: شیفت مدرسه گردشی است؛ یک هفته صبح، یک هفته عصر). ممنون از صبوری و همکاری همه بزرگواران.»

این تغییر موضع، تنها یک عقب‌ نشینی اداری نیست؛ نشانه‌ ای هشدار دهنده از تداوم نفوذ غیر متعارف و پرسش‌ هایی اساسی را پیش روی ما می‌گذارد:

 مسئولینِ همکار یا همراهان سکوت؟
این «همکاری مسئولین» دقیقاً به چه معناست؟ نام این مسئولینی که به جای دفاع از حقوق دانش‌آموزان یک مدرسه دولتی، زمینه‌ساز تخصیص امکانات عمومی به یک مؤسسه خصوصی شده‌اند، چیست؟ آیا پاسخگویی به مردم، قربانی روابط و نفوذ سیاسی شده است؟

پاسداری از ودیعه ملت یا توزیع رانت؟
آقای نماینده!سوگند شما به "پاسداری از ودیعه ملت به عنوان امینی عادل" کجا رفت؟ آیا این اقدام، چیزی جز استفاده از موقعیت نمایندگی برای تأمین منافع شخصی نزدیکان است؟ اینگونه رفتارهاست که نه تنها اعتماد عمومی را تخریب می‌کند، بلکه به طور مستقیم در افت شاخص‌ های آموزشی استان نقش دارد.

سکوت ما، مجوز ادامه این چرخه؟
سکوت والدین،مدیران مدارس و فرهنگیان در این شرایط، می‌تواند به معنای رضایت تلقی شود. آینده آموزشی فرزندان ما امانتی است در دست سیستم آموزشی و خانواده‌ها. سکوت در برابر چنین اقداماتی، خیانت به این امانت است. آیا زمان آن نرسیده که با صدایی یکپارچه و رسا، فریاد بزنیم که مدرسه دولتی، حریم عمومی مردم است و جایگاه تاخت‌ و تاز منافع خصوصی نیست؟
عزیزان این تنها یک تابلو نیست که دوباره بلند می شود؛ این پرچم بی‌عدالتی است که می‌خواهد بر بام آموزشِ این شهرستان به اهتزاز درآید. آیا ما همچنان تماشاگر خواهیم بود؟