جناب آقای تاجگردون دقیقا کجایی؟ توی راهرو بنشین!

عصر دنا- اسلام که مکتب اخلاقی بی نظیر خود را بر پایه نیکوترین رفتار و کردار پیشوایان دینی قرار داده، آنان را مامور ساخته است که بدون سخن گفتن، معلم باشند  با رفتار خود آموزش دهند.

شیوه رفتار پیامبر اکرم(ص) و ائمه معصوم (ع) با مردم و منش فروتنانه و متواضع آنان با بزرگ و کوچک و مرد و زن در تاریخ زندگی بشر، سابقه و نمونه ای ندارد. چطور می شود باور کرد کسی که عالم به خاطر وجود مقدس او خلق شده و آخرین پیامبر بزرگ الهی است، در کوچه های مدینه برای سلام کردن بر کودکان پیشقدم شود و آنان را بر شانه های مبارک خود سوار کند و وقتی دعوتش کنند، به مهمانیشان برود.

چطور می شود باور کرد کسی که همه عالم در دست قدرت اوست، در برابر اضطراب و لرزش عربی بیابانی، او را در آغوش بگیرد و فشارد و ببوسد و بگوید: ((نگران نباش و مترس. من هم یکی از شما هستم. من فرزند آن زنی هستم که با دست خود شیر گوسفند می دوشید!))

عملکرد امام راحل(ره) نیز تاسی به اولیای بزرگ الهی بوده است. یکی از محافظان بیت شریف امام خاطره ای نقل می کند که تکان دهنده و عبرت آموز است. او می گوید: روزی حضرت امام(ره) چند ملاقات و برنامه عمومی را پشت سر گذاشته و به منزل برگشته بودند. ناگهان صدای گریه و فریاد چند پیرزن بلند شد. آنها دیر به حسینیه جماران رسیده بودند و می خواستند هر طور شده است، به حضور امام برسند. این مطلب به گوش همسر گرامی امام رسید و ایشان به امام عرض کردند که چند نفر از شهرستان های دور آمده اند و با گریه و ناله، اصرار می کنند شما را لحظه ای زیارت کنند.

آن شخص که پس از سال ها این خاطره را تعریف می کرد، در حالی که هنوز میلرزید و اشک می ریخت، می گفت: ((هیچ وقت فراموش نمی کنم که چگونه امام دوباره آمدند و در ایوان حسینیه جماران ایستادند و این سه پیرزن هم داخل حسینیه آمدند و در حالیکه از شادی می گریستند، شعار می دادند و ابراز احساسات می کردند و امام هم درست به اندازه ای که برای ملاقات های قبلی خود صبر کرده بودند و شاید کمی بیشتر، ایستاند و اظهار تفقد فرمودند و رفتاری عادی و طبیعی داشتند. صحنه عجیبی بود. تا لحظه ای پیش، صدای شعار صدها نفر دیوارهای حسینیه را میلرزاند و اینبار، چند پیرزن تنها، ایستاده بودند و شعار می دادند و امام همچنان دست مبارک خود را برایشان حرکت می دادند.

کمترین کاری که از هر مدیر و مسول روحانی بر می آمد، شنیدن درد و دل مردم و اظهار همدردی با آن هاست. بسیاری از مردم گرفتار حتی به این دلخوش می شوند که در موقعیتی اینگونه، کسی درد و دلشان را بشنود و به شرح مشکلات و بدبختی هایشان گوش بسپارد. از نظر روانشناسی هم ثابت شده که نخستین کمک به دردمندان، همین همدلی و همراهی است.

در هنگام انفاق نیز رفتار بامحبت و ملاطفت آمیز با مردم، گاهی حتی باعث می شود که ارزش کمی و مقداری آن بخشش افزایش یابد. در روایت آمده است که: (بشاشه الوجه عطیه ثانیه)؛ یعنی اگر به شخصی محتاج، مثلا صدتومان بدهی و لبخند بزنی و احترامش کنی، انگار دویست تومان به او داده ای.

اگر مردم عادی نتوانند نماینده ولی فقیه یا امام جمعه یا مدیری فرهنگی یا رئیس سازمانی عقیدتی سیاسی را ببینند، اگر مخاطبان هر نشریه نتوانند با مدیر مسول آن روبرو شوند، اگر کارمندان اداره ای نتوانند به مدیر اداره یا رئیس سازمان خود دست یابند، اگر ساکنان استان ها نتوانند استاندار خود را از مشکلاتشان باخبر کنند؛ پس چه کسی صحبت آنان را خواهد شنید و واسطه میان آنان و مسولان ارشد و حاکم جامعه اسلامی خواهد بود؟

بترسیم از اینکه سنت جاهلی در ذهن هاجا بیفتد که فردی مهمتر است که سختتر بتوان او را دید و دیرتر، وقت ملاقات بدهد. بترسیم از اینکه این باور طاغوتی حاکم شود که هرکس راحت در دسترس باشد یا شماره تلفن مستقیم داشته باشد و گوشی تلفن را خودش بردارد، فردی بی اهمیت و معمولی است.

قال الحجته صاحب الزمان(عج)؛ ((و اجعل مجلسک فی الدهلیز)) (امام عصر حضرت صاحب الزمان (عج) در توفیقی، خطاب به نایب خود توصیه فرمودند:( در راهرو بنشین.) وجود مقدس امام عصر(عج) در این سخن خود، با کنایه اشاره به این می کنند که باید هر کسی بتواند به تو که نمایده ما هستی، راحت دسترسی داشته باشد و بدون زحمت و منع واسطه ها، تو را پیدا کنند.

 بسیاری از مردم در بدبینی خود، چندان مقصر نیستند و این بدبینی فقط به دلیل رفتارهایی است که دیده یا شنیده یا با آن مواجه شده اند. مردم در جستجوی الگوهایی از رفتار و کردار ائمه معصوم در روزگار خود هستند و چنین انتظاری نا معقول و غیر طبیعی نیست.

بسیاری از مردم مشتاق دل بستن و دوست داشتن و همراهی و همدلی هستند اما باید چنین رفتاری را در کسی ببینند تا به او دل ببندند و شیفته اش شوندو همراهی اش کنند.

جناب آقای تاجگردون، نماینده مردم گچساران و باشت در مجلس شورای اسلامی، شما فردی رسانه ای هستید ولی چرا با رسانه های استان نامحرم هستید و هرگاه رسانه ای می خواهد مشکلات مردم را با شما درمیان بگذارد و یا پیگیری کنند نمی تواند باشما ارتباط برقرار کند و اکثرا خبرنگاران استانی تنها یک شماره تلفن با پیش شماره 912 را از شما دارند که یا خاموش است یا در دسترس نیست.