به گزارش پایگاه خبری عصر دنا به نقل از ایکنا، عناوین مقالات این شماره بدین قرار است: «اعتبارسنجی روایت صلاةالتسبیح یا نماز جعفر طیار»، «بازیابی میراث رجالی و روایی جبریل بن احمد فاریابی با تأکید بر رجال کشی»، «بررسی تطبیقی مبانی فقه الحدیثی آیت‌الله جوادی آملی با آرای هرمنوتیکی پل ریکور»، «بررسی سندی و دلالی روایات «الصَّدَقَةُ مِن أَوْسَاخ أَیْدِی النَّاسِ»»، «تحلیل انتقادی جایگاه «تعبّد» در فرایند سنجش اعتبار اخبار در اندیشه «تبیین فهرستی» و منتقدان آن»، «تحلیل تعارض روایات شیعی مربوط به وقت ظهور امام دوازدهم (ع)؛ نقد ادعای «فواز بن احمدبن‌علی رضوان»»، «روانشناسی متن در پرتو آزمون های پیشاتفسیری با تاکید بر متون روایی»، «عوامل مؤثّر بر تقویت سرمایه اجتماعی در نهاد خانواده مبتنی بر تعالیم روایی»، «مفهوم‌شناسی بدعت و حکم روایت بدعت‌گذار»، «نقش تقیه در پیدایش اختلاف حدیث با لحاظ شرایط تاریخی (بازخوانی آرای آیت‌الله سیستانی)»، «واکاوی سندی و محتوایی گزاره حدیث انگاشته «اُذکروا مَوتاکم بِالخَیر»»، «واکاوی معیارهای شناخت حدیث موضوع و راههای مقابله با آن از منظر امام رضا(ع)».
در چکیده مقاله «اعتبارسنجی روایت صلاةالتسبیح یا نماز جعفر طیار» آمده است: «پژوهش حاضر به بررسی سندی و محتوایی حدیث صلاةالتسبیح یا نماز جعفر طیّار می‌پردازد که یکی از مهم‌ترین نمازهای مستحبی است. با رواج تفکر ظاهرگرایی در قرن دوم داوری نادرست و ظاهربینانۀ اسناد و متون حدیثی رواج پیدا کرد که رد سند و متن حدیث نماز تسبیح یکی از آن موارد است. ابتدا ابن‌جوزی و سپس سایر پیروانش اشکالاتی را به سند این حدیث وارد و آن را در زمره احادیث موضوعه ذکر کردند. در ادامه ابن‌تیمیه با همین رویکرد با طرح اشکالاتی در مورد متن حدیث، در اصالت آن خدشه وارد کرد. نوشتار حاضر به روش توصیفی- تحلیلی در پی آن است تا با بهره‌گیری از مبانی اهل سنت به نقد این اشکالات بپردازد. طبق بررسی‌های انجام گرفته، این حدیث در منابع شیعه از صحت و اصالت برخوردار است و طبق مبانی رجالی اهل سنت نیز سند آن قابل دفاع و پذیرش بوده و اشکالات سندی ابن جوزی وارد نیست. از جهت محتوا نیز اشکالات ابن‌تیمیه قابل پذیرش نیست و ریشه در دیدگاه‌های تند ابن‌تیمیه نسبت به تشیع دارد و مبنای اولیه تألیف کتاب منهاج‌السنة نیز همین را تأیید می‌کند. علاوه بر این، اشکالات ابن‌تیمیه با دیدگاه سایرمذاهب اهل سنت نیز تعارض دارد.»
در طلیعه مقاله «بازیابی میراث رجالی و روایی جبریل بن احمد فاریابی با تأکید بر رجال کشی» آمده است: «تاریخ رجال شیعه پیش از اصول اولیه رجالی از جهات مختلف روشن نیست و هر آنچه هست مروری گذرا و بنیاد نهاده بر حدس، بر درون‌مایه آن‌هاست. در راستای بازسازی منابع رجالی و نگارش تاریخ رجال شیعه، بازیابی آثار جبریل‌بن‌احمد فاریابی- به عنوان یکی از اساتیدِ خراسانی پر بسامد کشی و صاحب کتاب رجالی- مهم به نظر می‌رسد. این پژوهش با روشی توصیفی- تحلیلی و بهره‌گیری از شیوه‌هایی چون تحلیل اسناد و یافتن حلقه مشترک و تبیین روابط معنایی میان روایات سعی دارد تا شخصیت روایی و رجالی جبریل و آثار وی را بازیابی کند تا از این منظر الگو و مبنای وی در نقل روایات به عنوان یک رجالی نص‌گرای متقدم را کشف کند. بدین روی با ارزیابی روایات او از هریک از مشایخ؛ استناد وی به کتاب «الرجال» محمدبن‌عیسی به شکل سماع و «المذمومین و الممدوحین» محمدبن‌عبدالله‌بن‌مهران مشخص شد. این پژوهه ضمن تحلیل گرایش فاریابی به اندیشه‌های کلامی محمدبن‌عیسی و مخالفت وی با دیدگاه کلامی و حدیثی زراره، بهره‌گیری از منابع غالی و عدم انتساب کتاب مفاخر الکوفه و البصرة به وی را نشان می‌دهد. نوشتار حاضر ضمن تبیینِ رویکرد وی به عنوان یک رجالی نص‌گرای مبنامند؛نشانگر آن است که کشی با توجه به شیوه تحدیث و اندیشه‌های جبریل؛غالباً از منقولات وی در شرح روایات دیگر بهره برده و کمتر به نقد آنها پرداخته است.»
در چکیده مقاله «بررسی تطبیقی مبانی فقه الحدیثی آیت‌الله جوادی آملی با آرای هرمنوتیکی پل ریکور» آمده است: «فهم حدیث در پرتو دانش فقه‌الحدیث، برخاسته از مبانی اولیه‌ای است که فرآیند و سیر فهم حدیث را سامان می‌دهد. در کنار تلاش محدثان در راستای فهم روایات به عنوان متن دینی، دانش هرمنوتیک نیز علی‌رغم تفاوت‌های ادواری و نظری آن، تلاشی در جهت فهم متن است. از این‌رو مقایسه و تطبیق این دو حوزه، نقاط اشتراک و افتراق آنها را روشن کرده و امکان بهره‌گیری از نقاط قوت و دوری از نقاط ضعف را هموار می‌سازد. در پژوهش حاضر با شیوه توصیفی-تحلیلی و با رویکرد تطبیقی به بررسی مبانی فقه‌الحدیثی آیت‌الله جوادی‌آملی به نسبت فرآیند فهم متن در آرای هرمنوتیکی پل ریکور پرداخته شد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که پل ریکور با ارائه مفهوم فاصله‌مندی متن از مؤلف، غایت تفسیر را تصاحب متن توسط مفسر دانسته که این امر در نهایت به خود تفسیری مفسر منجر می‌شود. اما عنایت به مؤلف و خصوصیات و ویژگی‌های او در مبانی فقه‌الحدیثی آیت‌الله جوادی‌آملی برای نزدیک شدن به مراد جدی گوینده الزامی است. در آرای پل ریکور، متن در نسبت با مؤلف و مفسر جایگاه ویژه‌ای دارد و معانی تازه، از جهان متن بیرون می‌آید. این در حالی است که توجه به متن و لایه‌های معنایی آن، خصائص مؤلف و حجیّت روایات معصومان (ع) و نیز سطح فهم مخاطب و توان اجتهادی او در مبانی فقه‌الحدیثی آیت‌الله جوادی‌آملی، هر یک برای نیل به مقصود متکلم دارای سهم مشخصی است.»
