مرده پرستیِ رمانتیک/ خداحافظ رفیقِ "قاتلِ" من!

صدرا صلاحی فرد: چه شده است که برای یک قاتل، استوریِ "خداحافظ رفیق" می‌گذاریم؟؟؟
در سال های اخیر(مخصوصا ده سال اخیر)، شاهدِ یک انحرافِ خزنده در فرهنگِ عاطفی-اجتماعی استان بوده ایم که اکنون از "خزندگی" گذشته و به سیلِ ویرانگری تبدیل شده است و خانواده ی های بسیاری را به خاک سیاه نشانده! *چه انحرافی؟* انحرافِ: "مُرده پرستیِ" رُمانتیک!!!

*این انحراف، چیست و چگونه اثر می گذارد؟*
مرده پرستیِ رمانتیک یا همان
"با کلاس بازی در مُرده پرستی"، پدیده ای اَست حاصل از افراط در نحوه ی عزاداری های قبایلِ مختلفِ مردم غیورِ استانِ ما،، که پس از تحولاتِ اجتماعیِ برگرفته از برخی رسومِ بی اصالتِ وارداتیِ کلان شهرها از رسانه های جهانی،، از آن حالتِ افراطیِ احساساتی، حالا تبدیل به یک سیرِ تفریطی در اعتنا نسبت به حقایقِ فرهنگِ اصیلِ ایرانی شده اَست! *یعنی چه؟*
بگذارید با یک مثالِ عینی بگویم:
سال ها پیش، اگر در منطقه ای از استانِ ما، کسی توسطِ دیگری کشته می شد،، قومِ مقتول،، آنقدر در این داغ، می سوختند که عطشِ انتقام آن ها به آتشِ جنگ تبدیل می شد و برادرکشی به راه می افتاد! مگر این که خانواده ی قاتل برای جلوگیری از شدتِ بی آبروییِ این جنایت، مهاجرت می کردند! اَما اِمروزه، با تاثیر از رسانه های مختلف و فیلم های سینماییِ ضدِفرهنگ، و فرهنگِ تحریف شده ی کلان شهرها،، مردمِ استانِ ما،، حتی وقتی یک قاچاقچیِ شرور در درگیری با پلیس هم کشته می شود، آنچنان مراسمی برایش بر پا می کنند که گویی یک "شهید" تقدیمِ جامعه کرده اند!
*ولی آیا کار به همین جا ختم شده است؟*
خیر! این توهمِ مهربان بودن و با کلاس بازی، به جایی رسیده است که می بینیم وقتی شخصی اسلحه بر می دارد و می رود یک دختر را می کشد و سپس خودش هم خودکشی می کند،،، مردمِ ما به جای این که حتی خبرِ این قضیه را گِل بگیرند که نکند فردا روزی، کسِ دیگری هم بشنود و دست به این کار بزند،، می آیند در فضای مجازی و واقعی،، با نهایتِ "رمانتیک بازی"،، عباراتی و عکس هایی پیرامونِ قاتل و آن دخترِ مظلوم می گذارند و می گویند: *یادتان به خیر، روحتان شاد، خداحافظ رفیق، داداش رفتی و...*

خُدای من!خدای من!
این مردم را چه شده که یک فاجعه در این مقیاسِ فرهنگی، در چشمشان به راحتی تبدیل به یک موضوعِ رمانتیکِ ساده می شود؟ مردمِ استانِ من، چطور این را باور ندارند که تکریم و بزرگداشتِ یک قاچاقچی و یا قاتل و یا شرورهای خیابانی که توسط پلیس دفع می شوند،،، تشویقِ علنی دیگران به این زمینه هاست؟ ما داریم چه بلایی سر خودمان و نسل های بعد می آوریم؟ تصورِ جامعه ی ۲۰ سال بعد، در صورت تمام نشدنِ این انحراف،،، چگونه قابل تحمل خواهد بود؟؟؟ ما داریم محله ها و خیابان های جامعه ی آینده ی خود را با این مسیرِ غلطِ فرهنگی، که جز "مرده پرستیِ رمانتیک" اسمی نمی شود برایش گذاشت، تبدیل می کنیم به صحنه ی عملی و واقعیِ فیلم های تخیلی و جنایی!

و اَمااا، *بزرگانِ امروزی قبایلِ ما، دارند چه می کنند؟*
ناگفته معلوم اَست البته؛ ریش های سفیدِ مُصلحِ قدیم، کم کم جای خود را داده اند به کت و شلوارهایی که یک عدد گوشیِ لمسی در جیب آن هاست؛ و کسی که در آن کت و شلوار اَست، مثلا سرشناسِ قوم گفته می شود؛ *که اصلِ فعالیتش چیست؟* وی، هَماره در فاتحه خوانی ها، باد در دماغ و دست بر شکم، یک گوشه می ایستد و با دستِ اصلی اش گوشی لمسی را از جیب در می آورد و به طوری نچسب و نادلنشین، با انگشتِ سبابه با صفحه ی گوشی کار می کند! و در همین حین، با یکی دو نوچه-گشنه ی روشنفکرگون، که کنار دستش نشسته، راجع به این که مثلا ثبت نامِ ایران خودرو قرار است رفته رفته حذف شود و یا اگر خیلی اهل سیاست باشند، در موردِ دهیارِ جدیدِ روستای پدری شان گپ و گفتی می کنند! و اگر در این حال، ببینند کسی متوجه آن هاست، دست ها را بالا می گیرند و خود را به دعای کمیلِ مراسم وصل می کنند! *واقعا همین ها هستند سرشناسانِ امروزیِ قبایل!* بیییییییی اعتنا به مسائلِ اساسیِ رایج، که دارد دامنگیرِ مردمش می شود! بی اعتنا به این هندی بازی های شکل گرفته در میانِ قومِ خود!
*حرفم را با این سوال، دوباره "شروع" می کنم:*
راستی، ما را چه شده که: برای قاتل ها و مخلّین نظم و اذهان، استوریِ
"خداحافظ داداش" می گذاریم؟؟؟

اکنون، شما حرف را ادامه دهید و به گوشِ سرشناسانِ قومِ خود برسانید! که همانا در اصل،، خودتان هستید و ضمیرتان! چون شما بیدار هستین و آن ها منتظر در خواب و خیالِ لقمه های انتخاباتِ بعدی...

✍صدرا صلاحی فرد(صادصاد)