روضه ی سیاسی؛ آری یا نه؟!

پایگاه خبری تحلیلی عصردنا (Asrdena.ir): هنر یک مداح روشن ضمیر و بصیر آن است که واقعه ی عاشورا را در عصر معاصر جلوه دهد تا مردم، یزیدیان و حسینیان زمانه را خوب تمیز دهند. شهید مطهری در این باره می فرمایند:«شمر، هزار و اندی سال پیش مرد؛ شمر امروزت را بشناس».

اصلا خصوصیت برگزاری عزای حسین(ع) برای زنده نگه داشتن ارزش هایی است که ایشان در راه آن جان فشانی کردند؛ نه آن که در برپایی چنین مراسماتی دچار سطحی نگری و ظاهرگرایی شد.

 رهبر انقلاب در این خصوص با تاکید بر موثرتر بودن مجالس روضه خوانی نسبت به فضای مجازی و صدا و سیما خطاب به مداحان می گویند:« جوان را در مقابل میکروب هایی که به طور دایم وارد کشور می شود واکسینه کنید». آیت الله خامنه ای در همین باره می گویند:«در نوحه خوانی ها مضامین اسلامی، انقلابی و قرآنی گنجانده شود. مثلا صدبار می گویند«حسین وای»، هیچ فایده ای ندارد». اصل حادثه ی کربلا با سیاست عجین شده و صحنه ی مقابله ی عزت و شرافت و حق با ذلت و استکبار و باطل است.

 تفکر جدایی سیاست از عزاداری امام حسین(ع) ناشی از عدم شناخت صحیح از اصل قیام کربلاست؛ البته در بیان مسایل سیاسی نباید دچار سیاست زدگی و یا وارد بازی های بی فرجام سیاسی شد بلکه مداح باید به عنوان فرد صاحب تریبون درصدد بصیرت افزایی و روشنگری قشر گسترده ای از مردم که مخاطب آن ها هستند برآید.

در تعریف بصیرت می توان گفت؛ بصیرت همان شناخت و درک درست از مسائل جامعه، اتخاذ تصمیم صحیح و در نهایت عمل کردن به آن تصمیم است. اگر مردمان جامعه ی اسلامی به آن حد از بلوغ دینی و سیاسی نرسیده باشند که بتوانند با بصیرت عمل کنند، عاشوراها رقم خواهد خورد، چنان که در زمان حسین(ع) مردمانی که گرفتار زر و زیور دنیایی و ترس از حاکمان ظالم زمانه بودند، نتوانستند از خود بصیرت نشان دهند و دشمن شناسی کنند تا با روشنایی آن به پیروی از امام زمان خود بشتابند. بصیرت به مثابه ی راهی است که انسان را به ولی جامعه که همان چراغ هدایت است می رساند؛ آن گاه این ولی است که می تواند ناخدای قابل اعتمادی برای حرکت کشتی جامعه ی اسلامی باشد.

بصیرت، روشنایی دهنده دل هاست؛ آن ها که چراغ دلشان از نور بصیرت کور بود؛ همان ها بودند که 1400 سال پیش نوه ی پیغمبر اسلام را که ابتدا با نامه به شهر خودشان کوفه، دعوت کرده بودند؛ به زر فروختند و سپس کار به آنجا کشید که ایشان را با اصحابشان در صحرای کربلا با فجیع ترین و دلخراش ترین وضع به شهادت رساندند، به گونه ای که این حادثه برای همیشه در جریده تاریخ با خون نوشته شد.

اگر نور بصیرت نباشد، "کل یوم عاشورا" رخ خواهد داد، کربلا به پا خواهد شد و خون ها بر زمین ریخته خواهد شد و این وضع در طول تاریخ وجود داشته  است و تا ابد هم جریان خواهد داشت؛ یعنی همیشه ی دنیا صحنه ی نبرد حق علیه باطل است. اگر امروز آن ها که در عصر معاصر دم از حسین(ع) می زنند، "ولی” شناس نباشند و در مواقع حساس و سرنوشت ساز، شانه به شانه ی ولی جامعه حرکت نکنند، بدون تردید دوباره عاشورا تکرار خواهد شد و ولی تنها خواهد ماند.


به قلم: سید امیر مرادیان