تلاش بیهوده بهرامی پس از ۱۲ سال شکست

به گزارش عصر دنا، برخی شواهد نشان می دهد محمد بهرامی قصد دارد شانس خود را برای ورود به مجلس شورای اسلامی در سال 1402 نیز امتحان کند . اگرچه او، نادر منتظریان و مهدی روشنفکر را تهدید اصلی برای رسیدن خود به این آرزو می داند و بسیاری از تحلیل گران و فعالان سیاسی بویراحمد، اصلاحطلبان را تهدیدی بلند مدت برای بهرامی می دانند، اما بزرگ ترین تهدید برای او در حال حاضر سابقه طولانی شکست های وی در این میدان است چون هیچ بازیگر خردمند و حسابگری نمی خواهد طرف بازنده حتمی بایستد.

خطری که بهرامی را از سوی روشنفکر تهدید می کند، حتما یکی از نگرانی های مهم برای نیروهای طرفدار شهردار اسبق یاسوج است. ورود نامزدهای دیگری مانند منتظریان که رای عمده ای در بویراحمد علیا دارد و فقط با یک بار شرکت در انتخابات تنها دو هزار رای از او کمتر آورد نیز نگرانی آنها را تشدید کرده است، اما اینها، مساله ای نیست که شب ها خواب از چشم بهرامی برباید. برنامه های ستار هدایتخواه و زارع به از سر گیری فعالیت های سیاسی هم مساله مهمی است. اما همه اینها به اندازه آنچه در ذهنیت مردم در 17 سال گذشته حک شده است، اهمیت ندارد. بهرامی با یک چالش خیلی بزرگ تر از موارد یاد شده مواجه است و آن هم رکورد وی در شکست های پی در پی است به گونه ای که او همیشه بازنده انتخابات بوده است.

خلاء امید در کسانی که 17 سال از او حمایت کردند بسیار آشکار است. افرادی که همزمان با فعالیت های بهرامی برای ورود به مجلس چشم به این دنیا گشودند هم اکنون بیش از 17 سال سن دارند و تا امتحان چهارباره شانس بهرامی 18 ساله خواهند شد. جوانان آن روز اکنون میان سال و میان سالان آن روز، اکنون کهنسالان بویراحمد هستند. در همه این سالها بهرامی با چنین آرزویی روز را شب کرده است که عمر بسیار زیادی برای وی و یارانش است.

حتی در عادی ترین شرایط هم یک بار شکست می تواند برچسب خطرناک طرف شکست همه رقابتها باشد. اما اکنون این برچسب برای 12 سال است که بر پیشانی بهرامی نشسته است و این برچسب به مساله ای بسیار ناامید کننده تبدیل شده است. این شرایط یاس و ناامیدی به رقبای او جسارت بخشیده، متحدان و لیدرهای وی را نگران کرده و توانایی کادر رهبری وی را برای جذب افراد با استعداد از بین برده است. این مساله همچنین تغییر و تحولاتی را که بهرامی به شدت به آنها نیاز دارد، را به تعویق انداخته است.

بهرامی چطور می تواند بدون داشتن یک امید واقعی به پیروزی ، از هر ریالی که در این کارزار هزینه می کند، به درستی استفاده کنند و کارایی نیروهای سیاسی خود را با سرعتی قابل قبول بالا ببرد؟

طنزی در میان مردم درباره محسن رضایی؛ طرف شکست خورده همه انتخابات ریاست جمهوری سر زبانها افتاد با این مضمون که وی روز انتخابات ریاست جمهوری به اعضای ستاد خود پیامک داد که همه پوسترها و بنرها را به صورت مرتب نگهداری کنید تا دور بعدی انتخابات هم از آنها استفاده کنند. اکنون این طنز به وضوح به بهرامی می چسبد. ولی آیا او تلاش بیهوده دیگری را آغاز خواهد کرد؟ بهرامی در حالی که در دوره حضور اصلاحطلبان و اعتدالگرایان نتوانست برای یارانش امیدی ایجاد کند چگونه در دوره دولت رییسی اصولگرا یاس آنان را به امید تبدیل کند؟