یونس هدایت مقدم در یادداشتی نوشت: نامزد‌های حاضر در صحنه‌ی رقابت‌های سیاسی و در مصاف برای کسب قدرت، اولین خصوصیت خود را 'سیاستمدار' عنوان می‌کنند! و در عقب آن دیگر عناوین را می‌آورند! صفاتی که چه بسا از لفظ سیاستمدار ارزشمندتر هم باشند. از جمله دانایی، توانایی، ذکاوت، قانونمداری، عدالتمحوری و... را می‌توان‌نام برد.
اهالی سیاست این موضوع را بخوبی می‌دانند.
اینکه سیاستمدار قائل به بازی‌های دموکراتیک برای کسب قدرت است، میزان را رای ملت می‌داند و عرض اندام، مصاف و مبارزه را خود شخصا و راسا، در محدوده‌ی 'زبان' و در قالب گفتگو، مناظره و سخنرانی و نیابتا با امکانات رسانه‌ای در قالب‌های سمعی و بصری یا نوشتار پیش میبرد.
اولویت دادنِ سیاستمداری بر دیگر خصوصیات تاکید بر نفی هرگونه 'خشونت ورزی' است! و اینگونه لفظ سیاستمدار به ارزشمندی نابی دست پیدا می‌کند. "برای ما رسیدن به آزادی، رفاه، استقلال و به هر کیفیت تازه‌ای در زندگی با تکیه بر خشونت و خونریزی هیچ ارزشی ندارد! برای همین تنها راه رسیدن را سیاست ورزی می‌دانیم! حتی اگر رسیدن به مقصد قرن‌ها طول بکشد! "
فرایند چرخش قدرت در فضای دموکراتیک، در نظر عموم و به نسبت شاید چندان قابل هضم و فهم نباشد.
عامه‌ی مردم شاید مبارزه‌ای تمام عیار می‌بینند که در پس آن شکست یا پیروزی مطلقی نشسته و غنائم بسیاری دست به دست خواهد شد!
و این سوء برداشت شاید تنازع بقا هم ترجمه شود و به سمت خشونت ورزی و پیش آمد‌های جبران ناپذیری پیش برود!
انتظار است در این روز‌های پر التهاب و حساس، اهل سیاست و بخصوص نامزد‌های حاضرِ در صحنه که باصدای بلند 'سیاست ورزی' را فریاد و 'سیاستمداری'را لقب شایسته و برازنده‌ی خود می‌دانند. با دعوت حامیان خود به آرامش و توضیحِ قواعد بازی‌های دموکراتیک کام جامعه را از تجربه‌ای تلخ مصون بدارند.
