اتحاد برای "نه" به روحانی/ چرا روحانی نباید تکرار شود؟

خیلی دوست داشتم در چنین روزهایی استدلال می‌کردم که همه مردم اعم از پیر و جوان، حزب‌اللهی و غیر حزب‌‍‌اللهی، اصولگرا و اصلاح‌طلب، شهری و روستایی باید به دکتر حسن روحانی رای دهند تا مجدداً رئیس‌جمهوری شوند. هر چند به ایشان رای ندادیم اما چهار سال قبل با خوش‌بینی از پیروزی روحانی استقبال کردیم. امروز بر طبق اطلاعات مستند و تحلیل دقیق از شرایط کشور معتقدم که آینده خوب ایران در گرو "نه به روحانی" است.

عمیقاً معتقدم که سرسخت‌ترین حامیان آقای روحانی (و نه مواجب بگیران) اگر از واقعیت‌های موجود کشور و دولت، چهره واقعی آقای روحانی و حلقه اطراف ایشان و نیز فساد و تبعیض کمرشکن حاکم بر قوه مجریه خبر داشتند، قطعاً امروز نه تنها حامی روحانی نبودند بلکه جدی‌تر از دلسوزان کشور، سعی در متقاعد کردن همگان برای رای ندادن به روحانی می‌کردند. در واقع مشکل رقبای آقای روحانی نه برتری او، بلکه تبلیغات سنگین دولتی‌ها و عدم آگاهی عموم جامعه از واقعیات است.

دستاورد دولت یازدهم (علیرغم برخی زحمات) برای خدمت به مردم «تقریباً هیچ» بوده است. آقایان سخن از برجام می‌کنند اما هیچ کار "عملی" را به عنوان دستاورد برجام نشان نمی‌دهند و حالا که حسابی کم آورده‌اند، می‌گویند که اگر برجام نبود، کشور گرفتار جنگ می‌شد در حالی که این دروغ محض را خود آمریکایی‌ها هم باور ندارند.

امروز ایران در حوزه اقتصادی در مرز بحران قرار دارد. دولت فعلی نه تنها نتوانسته فرصت شغلی جدیدی ایجاد کند، بلکه با تعطیلی کارخانه‌ها و مراکز تولید، سبد بیکاری کشور را سنگین‌تر کرده است. به این فهرست باید رکود سنگین، گرانی، حقوق‌های نجومی، تعطیلی مسکن مهر، تشدید تحریم‌ها، ورشکستگی بانک‌ها، کسری بودجه شدید، بی‌اعتباری گذرنامه ایرانی، مدیریت فرسوده و بی‌حال، افزایش قاچاق و... را نیز اضافه کرد.

مجموع این شرایط نشان می‌دهد که آقای روحانی توان اداره کشور و ریاست بر قوه مجریه را ندارد. او خیلی شبیه احمدی‌نژاد 91 و 92 شده است؛ بی‌عمل و پرسروصدا. تنها کاری که دولتی‌ها این روزها انجام می‌دهند آمارسازی‌های عجیب، افتتاح‌های نمایشی و پوشالی یا انکار مشکلات مردم است حال آنکه با انکار سختی‌هایی که بر مردم می‌گذرد، سختی ها رخت بر نمی‌بندد.

می‌توان با اتحادِ ملی، راه اشرافی‌گری و تحقیر را بست، ان‌شاالله